![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJOkH5s91QrQsf5yomNlxGzmnNe5SP7aFK9Cav_g_qE5QPnVs346rL7c5K3Pm7CutFuI0DvIJO411bdPKG8_cwgz47NvtX1LthyphenhyphenW0EJjd1Sn2cDACYe4RzoNThrlFt1Wz860ZvsKVlf2hR/s400/paz.thumbnail.jpg)
O Seminario Galego Pola Paz recolle no seu libro "Construir a paz" este poema de Antonio García Teijeiro sobre os nenos,as nenas e a paz.Paula,de 6º púxolle voz e poderedes escoitala moi pronto.
A TERRA DURMIDA
A terra dormida,
sentiu no seu seo
disparos de chumbo
disparos de xeo.
Moreas de nenos,
Co seu agarimo,
Fixeron da guerra
Un mar de aloumiños.
E foron as nenas
deitando dozura
as que converteron
o medo en ternura.
A terra, durmida,
non quere espertar.
Está moi ferida
non pode xirar.
Meniñas,meniños
de tódalas cores
cubriron a terra
de beixos e flores.
A terra abre un ollo
e sente calor.
Escoita baixiño
sonatas de amor.
E xira que xira
coitada ,a modiño,
rapazas,rapaces,
co voso cariño.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Deixa aquí o teu comentario.Mira ao final da páxina como facelo.