Unha carta de amor polo S. Valentín

Cartas de amor sempre houbo, o que nos comprace é atopalas en galego.
Xesús Alonso Montero, no seu artigo do libro"Cada palabra pesaba, cada palabra medía.Homenaxe a Antón Santamarina", recolle esta carta escrita en 1888 por Sofía Cordal Piñeiro ao seu home, emigrado nas Américas:

...."Por un instante tívente comigo, estiveches conmigo neste escano da lareira onde tantas horas de parola temos pasado. Falabamos de todo e de tódalas castes de xente, tamén dos ricos da aldea e dos ricos da vila, felices eles por seren ricos (pensabamos). Foi nunha desas conversas cando acordamos –aínda me da frema recordalo- que foses ás Américas pra facermos pola vida. Aí estás, meu corazón, e non aquí, conmigo, como eu, astrónoma de min, pensaba hai un anaquiño. Se che parece volve canto antes; non temos fillos que manter e de fame non hemos morrer, aínda que teñamos que ir ó xornal, se o hai, nos meses de traballos máis duros. Mirándoo ben, ahí, na Habana, de mucamo, non se fai un rico coesa cafarnaxe de amos. ¡Volve, meu rei! ¡Eu non vivo sin o teu falar!"

Podédes leela enteira en A balada Corsaria